Jaarlijsten: hoe het begon

Hoe het begon

Het is niet eenvoudig om te bedenken wat mijn oudste muzikale herinneringen zijn. Uiteraard zullen er in mijn vroegste jeugd kinderliedjes geweest zijn, maar dat is me niet echt bijgebleven. Wat ik me nog wel een beetje kan herinneren is dat ik als 3 en 4 jarig jochie meezong met “Vous Permettez Monsieur” van de Belgische zanger Adamo die in die tijd heel populair was. Ik heb opzocht dat het in de Nederlandse hitlijsten heeft gestaan van februari tot en met juli 1964 dus toen zal het veel op de radio te horen zijn geweest. Omdat het in het Frans was verstond ik er uiteraard geen woord van en ik weet nog dat ik het woord “Mariage” meezong als “maar een jasje”, dit tot groot plezier van mijn ouders. Dat moet toch wel een van de eerste “Mama appelsapjes” zijn geweest.

Het zal in dezelfde periode geweest zijn dat de eerste muziek die ik nu nog steeds goed vind haar intrede deed. Zoals bij miljoenen anderen waren het The Beatles die mij mijn eerste stappen in de wereld van de Popmuziek lieten zetten, en die ik ook fysiek – op vinyl uiteraard – in mijn bezit kreeg, en gelukkig nog steeds in mijn collectie heb. Welk singletje ik het eerste had weet ik niet en ook niet wanneer het precies geweest is. Het gaat tussen “She Loves You” en Twist and Shout”. Ik vond online dat “She Loves You” is opgenomen op 11 juli 1963 – op mijn derde verjaardag dus – en “Twist and Shout” precies vijf maanden eerder. Maar voor zover ik kan zien werden het allebei pas echt radiohits in 1964, en dat lijkt bij “She Loves You” dan weer wat eerder het geval te zijn geweest. Bovendien kan ik me daar ook nog vaag van herinneren dat ik het refrein meezong. She Loves You Yeah, Yeah, Yeah is ook voor een Nederlandse peuter die geen Engels spreekt toch wel redelijk mee te zingen, dus benoem ik dit hierbij officieel tot het startpunt van mijn muziekpassie.

Ik moet dus een jaar of vier geweest zijn toen die passie begon en op het moment dat ik dit schrijf ben ik vierenzestig, dus is deze gekte al zestig jaar bezig! Nou ja, doe er nog eens zestig jaar bij zal ik maar zeggen.
Zo veel belovend als het begon is het echter niet al die zestig jaar gebleven, er kwamen eerst nog wel een stuk of tien (in muzikaal opzicht) wat minder vette jaren. Van die jaren herinner ik me onder andere nog wel het lekker dreinerig gezongen “This Strange Effect” van Dave Berry uit 1965 en “Cathy’s Clown” van The Everly Brothers, een song uit mijn geboortejaar 1960, maar mijn single was ook uit 1965. Deze beide singles kan ik tot mijn verbazing nu niet meer terugvinden in mijn collectie, dus de afbeeldingen komen van het internet.

Voor de muziek vanaf 1965 moet ik echter de hitlijsten uit die tijd per jaar doorlopen en kom dan het singletje “Glaasje op, laat je rijden” van Sjakie Schram tegen en laat die verdorie nou nog wel in mijn collectie aanwezig zijn! Daar kom ik ook singletjes van Swiebertje, De Fabeltjeskrant en een hele LP van Ja Zuster, Nee Zuster tegen. Niks mis met kinderliedjes op die leeftijd natuurlijk, het roept nu nog steeds warme en gelukkige herinneringen op.

Ook “Shame and Scandal in the Family” van Shawn Elliott (1965) en “Beestjes” van Ronnie en de Ronnies (1967) waren nummers die we thuis meezongen of nazongen, leuk en gezellig maar muzikaal stelde het niet zoveel voor natuurlijk.

Gelukkig was er nog een korte “comeback” van The Beatles met “We Can Work It Out / Day Tripper” (1965 of ’66) maar daarna zouden The Fab Four in mijn leven toch wel minstens een jaar of tien naar de achtergrond verdwijnen. Letterlijk dan wel want op de radio waren en zijn ze als achtergrondmuziek tot op de dag van vandaag aanwezig. Wel was er nog even “Give Peace a Chance” van de Plastic Ono Band in 1969 maar of ik überhaupt besefte wat dit met The Beatles te maken had dat weet ik niet meer.

Dan is er nog één band uit de sixties die ik moet vermelden, namelijk “The Monkees”, daar ben ik rond 1967/68 echt fan van geweest. Naast wat vinyl had ik er ook een stripboek van en keek ik altijd de TV serie. Natuurlijk was hun formule sterk op The Beatles geënt maar muzikaal was het toch vaak behoorlijk goed en nummers zoals “ Daydream Believer”, A Little Bit Me, A Little Bit You”, “Last Train to Clarksville” en I’m a Believer” hoor ik nog steeds graag. Ik heb er in latere jaren dan ook nog een verzamel CD van gekocht.

De jaren 70 zijn voor mij – net als voor veel generatiegenoten – muzikaal de “jaren van het ontwaken geweest”. In die tijd sliep ik graag lang uit, dus ook met muziek ging het wakker worden aanvankelijk niet heel snel. Pop hitjes uit die tijd die ik leuk vond om te horen maar meestal niet meer dan dat.

De Top 40 lijsten uit die jaren doornemend kom ik bijvoorbeeld dingen tegen als Los Incas met “El Condor Pasa” (1970) die volgens mij mijn moeder op single had gekocht en Rod McKuen met “Soldiers Who Want to Be Heroes” (1971) en “Sacramento” van Middle of the Road (1972) die mijn vader beide aanschafte. Ook uit 1972 was “Poppa Joe” van The Sweet, of ik daar nou om had gevraagd of dat hij hem zelf al kocht weet ik niet maar ook dat dat vond mijn “Papa Joop” een leuk nummer en ik dus ook. Mijn moeder vond “Non, Non Rien a Changé” van Les Poppys (1971) dan weer leuk en ook daar ging ik in mee.

Op de radio en TV luisterde ik naar hitjes van Mouth & MacNeal, Les Humphries Singers, Lynsey de Paul, Partridge Family, Gilbert O’ Sullivan en Gerard Cox. Heel onschuldig allemaal en bij de meeste liedjes krijg ik nog steeds een glimlach op mijn gezicht.

In 1973 kwamen de eerste liedjes die wat meer bij me losmaakten, zoals ontroering (alhoewel dat ook al eens gebeurd was met Ben Cramer’s “De Clown”!), verontwaardiging, maar vooral opwinding. Zo waren er dat jaar bijvoorbeeld Chi Coltrane’s “Go Like Elijah”, “The Free Electric Band” van Albert Hammond, Earth & Fire’s “Maybe Tomorrow, Maybe Tonight” en Redbone met “We Were All Wounded at Wounded Knee”. Ook naar The Osmonds, Carpenters, Mud, Sailor en Paper Lace luisterde ik in ’73 en ’74 graag, maar het waren vaak niet meer dan een paar liedjes die bleven hangen.

In de vroege jaren ’70 was het Eurovisie songfestival ook al van grote invloed op het radio en TV landschap en waren mij een aantal liedjes opgevallen van o.a. Vicki Leandros, Cliff Richard en zeker ook “Eres Tu” van Mocedades, voor mij nog steeds één van de beste Songfestivalsongs ooit. In 1974 werd Abba’s “Waterloo” de overtuigende winnaar en een behoorlijke sensatie. De volgende dag stonden mijn beste vriend (nog steeds) Frank en ik al op de stoep bij de plaatselijke platenwinkel om het singletje aan te schaffen, maar die hadden ze zo snel nog niet. Zodra die er wel was hebben we die allebei aangeschaft. Mijn exemplaar heb ik nog steeds, die van Frank heeft een ander lot ondergaan, maar daarover later meer.

Doordat ik steeds meer liedjes leuk vond en ook vaker wilde horen, ontdekte ik het fenomeen hit compilatie. Arcade en K-Tel brachten zulke verzamel LP’s op de markt waar dan een paar liedjes op stonden die ik kende en goed vond, andere die ik ook weleens gehoord had maar niet bij naam kende en ook het nodige dat ik helemaal niet kende maar door die albums wel ontdekte, al dan niet tot mijn plezier.

Twee van zulke LP’s had ik, ik denk gekocht bij de Makro of een dergelijke winkel. Ik zie nu dat op één van die albums al een song van Deep Purple stond, “Woman From Tokyo”. Ik kan me echter niet herinneren dat me dat toen al wat deed, het was daarvoor denk ik nog een jaartje te vroeg. Ook E.L.O. staat er op met “Showdown” maar het zou nog jaren duren voor ik die band echt ging waarderen.

Andere herinneringen uit 1974 die ik hier wil delen stammen uit de tijd dat ik dat jaar in het ziekenhuis heb gelegen. Het was misschien maar een week of zo, maar er was op de radio een aantal hits te horen die ik goed vond. Paul Mc Cartney & Wings waren toen vaak op de radio met “Band on the Run” en “Mrs. Vandebilt” en ook “The Air That I Breathe” van The Hollies. Ze doen me ook vandaag nog steeds denken aan die tijd in het ziekenhuis. Geen nare herinneringen want toen ik wat opknapte was het best nog wel spannend en leuk. Zo herinner ik me dat ik we met wat andere patiëntjes met injectiespuiten (zonder naald uiteraard) gevuld met water elkaar aan het natspuiten waren. Ook met de meeste verpleegsters was het heel gezellig.

Datzelfde jaar kwam er ook de eerste echte volledige LP van een band in mijn bezit, “Kimono My House” van Sparks. De hitsong “This Town Ain’t Big Enough for the Both of Us” vond ik dermate goed en spannend dat ik de hele LP wilde. Meer daarover op de aan dat album gewijde pagina onder het tabblad “Bepalende Albums”.

In 1975 barstte dan toch de muzikale bom. De Pop-Rock single “Fox on the Run” van The Sweet markeerde de overgang naar echte Rock muziek en dan maar meteen Hard Rock! Ik moet Frank de volledige credits geven dat hij bij mij aankwam met 24 Carat van Deep Purple. Ook daarover meer op de aan dat album gewijde pagina onder het tabblad “Bepalende Albums”.

Op die leeftijd is alles zwart-wit en zijn er weinig grijstinten, dus we braken vrij rigoureus met popmuziek die we tot voor kort nog leuk vonden. Alles wat wij “commercieel” vonden werd in de ban gedaan en Frank’s eerder vermeldde exemplaar van “Waterloo” hebben we als frisbee gebruikt, hij moest kapot! Een soort “rebelse” maar vooral symbolische en gelukkig tijdelijke breuk met alle muziek waar we eerder naar luisterden. Gitaren moesten scheuren, drums moesten beuken en zangers moesten schreeuwen en gillen.

Ik begon toen ook muzieklijstjes met favoriete songs en albums te maken. In de begintijd bestonden die lijsten grotendeels uit Deep Purple (Black Night live stond heel lang op 1) aangevuld met wat Uriah Heep, Led Zeppelin en een enkele vreemde eend in de bijt. “Fox on the Run” stond in het begin ook eventjes in de songlijst ondanks dat Frank vond dat die er niet meer tussen hoorde. Na een paar weken vond ik ook dat het niet meer kon.

Heel misschien dat ik die allereerste lijsten ooit nog eens terug vind, dan zal ik ze zeker op deze pagina plaatsen, maar het kan goed zijn dat ze verloren zijn gegaan. De oudste die ik tot nu toe heb kunnen vinden is een albumlijst dat ik heb gemaakt op 15 december 1979 en kun je hieronder zien, mijn toenmalige LP Poll aller tijden.

Eerlijk gezegd vind ik het nog steeds allemaal prima wat er in de lijst staat. Ik had een duidelijke voorliefde voor live dubbel albums, dat blijkt wel.
De meest verrassende titel vind ik zelf “Word Salad” van Fischer Z op plaats 12. Die had ik net 10 dagen voor het samenstellen van de lijst van mijn ouders voor Sinterklaas gehad herinner ik me nu, dus dat zal de hoge notering verklaren. Ik zal die plaat toch weer eens draaien, kijken hoe ik er nu over denk.