You may also like this
Deep Purple – 24 Carat Purple (1975)
Niet lang voor mijn 15e verjaardag deed Deep Purple zijn intrede in mijn leven met het verzamelalbum 24 Carat Purple.
Zoals sindsdien heel vaak, werd mijn smaak beïnvloed door mijn beste vriend Frank Burgers. Hij was het die met Deep Purple aan kwam zetten middels deze verzamelaar “24 Carat Purple” en ook hun in 1974 verschenen album “Stormbringer”.
Deep Purple sloeg bij mij in als een bom, ondanks dat het nog heel even wennen was aan de lange gitaarsolo’s van Ritchie Blackmore. Maar al snel waren die juist een pré geworden. Eindeloos vaak heb ik dit album gedraaid en mijn echte muziekleven was begonnen. Nog steeds vind ik het stuk voor stuk fantastische nummers. Met name de vier “live” songs waarvan er drie afkomstig zijn van het dubbel live album “Made in Japan” aangevuld met de geweldige – eveneens Japanse – live opname van “Black Night” dat niet eerder was verschenen.
De studio opnamen waren weliswaar ook sterk maar live klonk Purple toch altijd op zijn best. Het duurde niet lang voor de albums “In Rock” en “Made in Japan” aangeschaft werden evenals de overige albums van Deep Purple Mark II en Deep Purple Mark III.
In 1975 verliet Blackmore de band en werd vervangen door Tommy Bolin die een heel ander gitaargeluid had. Het album “Come Taste the Band” van deze Deep Purple Mark IV werd door Frank en mij kort na release aangeschaft en was ook zeker de moeite waard.
Zo goed als de eerdere albums werd het echter voor mij niet meer. Er volgden nog vele bezettingswisselingen en albums maar voor mij hield het na 1975 wel op, afgezien van wat live albums die nog verschenen met oudere opnamen. In dezelfde periode ontdekten we in de Hard Rock natuurlijk ook Led Zeppelin, Uriah Heep, Rainbow, Black Sabbath e.a. maar Deep Purple is voor mij in dit genre altijd nummer 1 gebleven.